Το βιοαέριο είναι μια νέα μορφή ενεργείας, η οποία εδραιώθηκε στην Ευρώπη το 2000, ενώ τα τελευταία χρόνια έκανε την εμφάνισή της και στην Ελλάδα. Παράγεται από την αναερόβια χώνευση, κυρίως αγροτοβιομηχανικών αποβλήτων και χρησιμοποιείται κατά κόρον για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας και θερμότητας. Μέχρι στιγμής, υπάρχουν 23 έργα στην Ελλάδα, ισχύος 17 MW, με τις αδειοδοτήσεις τους να ξεκινούν από το 2012. Ωστόσο, όπως εξηγεί στο Energia. gr ο πρόεδρος του Συνδέσμου Υποστηρικτών Έργων Βιοαερίου, Χρήστος Πετρόχειλος, οι επενδύσεις έργων βιοαερίου εμποδίζονται από τα προβλήματα στην κείμενη νομοθεσία.
Όπως ο κ. Πετρόχειλος εξηγεί, «έχουμε προβλήματα με την κείμενη νομοθεσία, η οποία δεν διευκολύνει αλλά δυσκολεύει, για παράδειγμα στην περιοχή της Αττικής. Έχει μεγάλες ποσότητες αστικών οργανικών απορριμμάτων και θα μπορούσαμε να έχουμε κάποιες μονάδες βιοαερίου. Ωστόσο, με βάση το σχέδιο πόλης και γενικότερα τα ρυθμιστικά σχέδια κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό. Στην Ελλάδα δεν μπορούμε να πηγαίνουμε με νομοθετικά διατάγματα του 1985 και να εφαρμόζουμε νομοθεσίες για μονάδες βιοαερίου που έχουν αναπτυχθεί από το 2010 και μετά. Υπάρχει δηλαδή ένα νομοθετικό κενό». Παράλληλα, επισημαίνει πως παρότι από το υπουργείο υπάρχει διάθεση να γίνουν αλλαγές αυτές δεν είναι ουσιαστικές.
Από την άλλη πλευρά, υπάρχει μια δυσπιστία των κατοίκων απέναντι στα έργα, που οφείλεται ως ένα βαθμό στην κακή τους ενημέρωση. «Γενικότερα βλέπουν προβλήματα…έχουν στο μυαλό τους ΧΥΤΑ, νομίζουν πως το βιοαέριο είναι καύση προϊόντων, ενώ πρακτικά είναι αναερόβια χώνευση. Δημιουργούμε δηλαδή αέριο, χωρίς να έχουμε εκπομπές αερίων στο περιβάλλον, αλλά ούτε και οσμές. Οι κάτοικοι για παράδειγμα στα Ιωάννινα αντιδρούν για τις μονάδες, που βρίσκονται στη βιομηχανική ζώνη των Ιωαννίνων, όταν στην Γερμανία υπάρχει ένα αντίστοιχο έργο 10 MW, σε πολύ κοντινή απόσταση από την κατοικημένη περιοχή. Υπάρχει μια δυσπιστία και μια κακή ενημέρωση των περιφερειών προς τους κατοίκους» σύμφωνα με τον κ. Πετρόχειλο.
Η ανάπτυξη αντίστοιχων έργων σε μη διασυνδεδεμένα νησιά είναι ένα στοίχημα. Άλλωστε, τους καλοκαιρινούς μήνες, που είναι συγχρόνως και η τουριστική περίοδος, υπάρχει το μεγαλύτερο πρόβλημα, εξαιτίας της υπερβάλλουσας ζήτησης ηλεκτρικού φορτίου. Αν υπολογίσουμε την μεγάλη παραγωγή πρώτων υλών- αποβλήτων από τα ξενοδοχεία, τότε θα ήταν πρακτικά εφικτή η παραγωγή ηλεκτρισμού. Ένα δεδομένο ακόμα, που δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο είναι πως σε σύγκριση με άλλες Α.Π.Ε. το βιοαέριο είναι προβλέψιμο. Δηλαδή, όλη την ημέρα παράγει μια συγκεκριμένη ισχύ, δεν έχει πτώσεις τάσεως, αποτελεί δηλαδή μια σταθερή μορφή παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας.
Επομένως, η χρήση του βιοαερίου θα μπορούσε να συνεισφέρει, σε μεγάλο βαθμό, στην κάλυψη των αναγκών σε ηλεκτρικό φορτίο, των μη διασυνδεδεμένων νησιών. Σε πρόσφατο μάλιστα συνέδριο, με θέμα: Έξυπνα Νησιά και τις Έξυπνες Μικρές Πόλεις, η κα Άλκηστη Φλώρου, σύμβουλος το Ενεργειακού & Περιβαλλοντικού Γραφείου Αιγαίου, αναφέρθηκε στην περίπτωση του Έλαντ, του δεύτερου μεγαλύτερου νησιού της Σουηδίας. Οι κάτοικοί του αξιοποιούν το βιοαέριο στις μεταφορές, στην παραγωγή, αλλά και στις οικιακές εργασίες ενώ είναι ενδεικτικό, ότι αγοράστηκαν 400 λεωφορεία που λειτουργούν κατά 60% με βιοαέριο.
Πήγη: www.energia.gr – άρθρο του Δημήτρη Αβαρλή
